СІННІВ (pol. Siennów) – dawna wieś ruska w powiecie przeworskim, w 1939 r. mieszkało w niej250 Ukraińców, 1050 Polaków, 100 Żydów [Bubijowycz 1983, 112], według schematyzmu cerkiewnego w  1938 r. mieszkało w niej 318 greckich katolików [Blazejowskyj 1995, 250].

HISTORIA

Ruskie początki wsi nieznane, brak bezpośrednich informacji w dokumentach sprzed podboju Księstwa Halicko-Włodzimierskiego przez Królestwo Polskie.

CYTATY

„Nie wygląda na to, aby gród Siennów był grodem granicznym między księstwami polskimi i ruskimi. Obecność Rusinów […] jest prawdopodobnie śladem imigracji ludności ruskiej na ziemie polskie. [W Siennowie istniały] urządzenia obronne nad Mleczką, głównie na jej lewym brzegu, więc przeciw komuś z zachodu. Ściśle mówiąc przeciw Polakom, którzy niewątpliwie usiłowali odebrać zagarnięte im ziemie. […]

Przed wsią – czyli Siennowem – kilometr może półtora, spojrzawszy w lewo […] Weszliśmy do wnętrza wałów. Było to wręcz niespotykane  uroczysko, ale  jakież było moje zdziwienie, gdy w gęstych chaszczach dostrzegłem nagrobki z ruskimi napisami. […] Wiedziałem z poprzednich badań w okolicy, że jeszcze do czasów powojennych w szeregu wsi była nieznaczna mniejszość ruska – czasami ukraińska – że tu i ówdzie były cerkwie. Tak tradycja, jak i historia mówią, że kiedyś element ruski był tu silniejszy, a parafii greckokatolickich było znacznie więcej. […] Ale Rusinów było coraz mniej aż w końcu znikli prawie zupełnie. Kiedy parafia ruska w Siennowie została zlikwidowana, nie będziemy dochodzili” [Kotula 1982, 15, 30-31].

KOMENTARZE

Franciszek Kotula sugeruje istnienie siennickiej parochii ruskiej, ale jeśli Siennów miał rangę wsi parochialnej, to być może np. w XVIII w., bo w XX w. należał do parochii w Krzeczowicach. Nie do przyjęcia jest jego ujęcie latynizacji i polonizacji sienniczan jako „zniknięcie”. 

BIBLIOGRAFIA

Franciszek Kotula, Chłopi bronili się sami. Reportaż historyczny, Rzeszów 1982.