БОБРІВКА (pol. Bobrówka) – do 1947 r. wieś ukraińska w powiecie jarosławskim. W 1939 r. wg W. Kubijowicza ludność wsi stanowiło 740 Ukraińców, 70 Polaków (w tym 60 kolonistów), 40 łacinników, 20 Żydów.

DOKUMENTY

Mordy na mieszkańcach

maj (?) 1946 r., [m.p.] – Fragment sprawozdania referenta politycznego rejonu II Okręgu II Kraju Zakerzońskiego Michała Borys „Żana” o mordach na Ukraińcach w Bobrówce

[…] Dnia 27 kwietnia 1945 r. polska banda, składająca się z milicji i cywilów, uczyniła napad na wieś. W jednym domu zaskoczyli pięciu cywilów i zabrali ich ze sobą… gdzie nocą w zwierzęcy sposób ich zamordowali. Ofiary miały połamane ręce związane drutem kolczastym oraz wydłubane oczy:

            Zamordowani to:

1. Werhun Petro – lat życia 20;
2. Kubaj Wasyl – 19;
3. Piszyna Iwan – 24;
4. Stepańczak Wasyl – 25;
5. Czorny Dmytro – 27;

Przed tym, jak zostali zaskoczeni wymienieni mężczyźni, zamordowani zostali wartownicy:

1. Kubaj Iwan lat 42;
2. Szmahaj Wasyl lat 52.

29 kwietnia polska banda z Laszek zabrała wieśniaka Chamihę Mykołę z pola z końmi do Laszek. Za nim poszła żona, która dowiedziała się o wypadku. W Laszkach banda ich zamordowała:

1. Chamiha Mykoła – lat 45;
2. Chamiha Anna – 45.

10 kwietnia 1945 r. WP, znajdujące się na kampanii żniwnej w Laszkach, zamordowało wieśniaka Morskiego Dmytra – lat 77, który nie chciał im dać wódki. 15 kwietnia 1945 r. MO zamordowała wieśniaka Onyszkę Mychajła – lat 21.

[…]

Razem: 11 zamordowanych, w tym 10 mężczyzn i 1 kobieta […].

Źródło: Informacija pro ukrajinśki seła ta ich meszkanciw, szczo postradały w rezultati polśkych napadiw na terenach Jarosławszczyny ta Lubacziwszczyny protiahom 1945 r., w: Polśko-ukrajinśki stosunky w 1942–1947 rr. u dokumentach OUN ta UPA, red. W. Wiatrowycz, t. 2, Lwiw 2011, s. 956–957. Tłumaczenie z języka ukraińskiego.

HISTORIA
Podczas deportacji w ramach akcji „Wisła” w okresie pomiędzy 16 a 20 czerwca Wojsko Polskie zmusiło do opuszczenia wsi 54 obywateli polskich narodowości ukraińskiej.

CERKIEW
Galeria prezentuje zdjęcia nieistniejącej cerkwi Wniebowstąpienia Pańskiego z 1734 r. nielegalnie rozebranej w 1987 r. przez miejscowych rzymskich katolików pod kierownictwem księdza Stanisława Putyły (Szypuła, I, 76-77). Dwa pierwsze pochodzą z wydań: Oleh Wolodymyt Iwanusiw, Cerkwa w rujini, Toronto 1987, s. 233; dwie następne z: Ryszard Brykowski, W sprawie architektury cerkiewnej województwa rzeszowskiego po 33 latach, [w:] Losy cerkwi w Polsce po 1944 roku, Rzeszów 1997, s. 139-168 (fotografie na stronach 156-157).