ГОРИШІВ ЛЯЦЬКИЙ (Horyszów Polski) – do 1945 r. wieś ukraińska w powiecie zamojskim. W 1921 r. zamieszkiwało w niej 543 Ukraińców, 47 Żydów, 279 Polaków; w 1943 r. 3 Ukraińców, 198 Niemców, 443 Polaków [APL, zespół 498, sygn. 139, k. 947].

HISTORIA

DZIEDZICTWO UKRAIŃSKIEJ KULTURY MATERIALNEJ

CERKIEW

Świątynia pod wezwaniem Podniesienia Krzyża Pańskiego, po raz pierwszy wzmiankowana w 1470 r. W 1856 r. zbudowano nową lub przebudowano starą (spalona przez rzymskich katolików po I wojnie). W 1907 r. poświęcona została nowa świątynia – murowana.  Po I wojnie światowej przebudowana i przejęta przez parafię rzymskokatolicką [Słobodian 2005, 146]. Przejęcie miało charakter bezprawny i nacechowane zostało przemocą administracyjną wobec dotychczasowych wiernych.

Wyniki monitoringu z 2009 r.

Wyniki monitoringu z 2020 r.

CMENTARZ

Na cmentarzu obok cerkwi o dziedzictwie ukraińskim Horyszowa Polskiego świadczą etymologią lub semantyką nazwiska zmarłych osób, m.in. Huk, Paszko, Grzesiuk, Wołk, Sołoducha, Stec, Marczuk, Kucharczuk, Dadia, Romaniuk, Marczuk, Jacuniak, Bil, Bondyra, Adamczik, Hałąsa, Mołodeńko, Ryszczuk, Waśko, Praczuk, Martyniuk, Maksim, Kołodziejczuk, Majdyło, Starzuch, Franczuk, Klimczuk, Rusinek, Ostapińska, Miszczuk, Niemczuk, Johaniuk, Michaluk, Chyży.