МИЧКІВ (pol. Myczków) – do 1947 r. wieś ukraińska w powiecie leskim. W 1939 r. liczyła 630 mieszkańców, w tym 430 Ukraińców, 60 Polaków (20 to koloniści), 130 ukraińskojęzycznych rzymskich katolików, 10 Żydów [Kubijowycz, 43].

HISTORIA
W komentarzach do danych na temat Myczkowa Wołodymyr Kubijowycz zaznaczył: „Ożywione procesy parcelacyjne spowodowały wzrost liczby ludności (1880 r. na 303 mieszkańców – 212 greckich katolików, 77 rzymskich katolików, 14 Żydów), jak i to, że podział rzymskich katolików jest przybliżony, a ukraińskojęzyczni rzymscy katolicy, zwłaszcza młodzież, zaczynają przechodzić na język polski.
Dane o ilości deportowanych do Ukraińskiej SRR – dotychczas nieznane, prawdopodobnie była to ilość niewielka. Akcja „Wisła” w okresie 10-15 maja 1949 r. objęła 453, 20-25 maja 1947 r. – 210 obywateli polskich narodowości ukraińskiej [Misiło 2015, 1039], przy czym według wykazu Sztabu 8 DP z 9 maja wygnanych zostało 370 Ukraińców [1060].

PARAFIA
W 1875 r. Myczków zamieszkiwało 102 grekokatolików, 55 rzymskich katolików [Blazejowskyj, 380]. Ci pierwsi należeli do parafii w Polańczyku.

KOMENTARZE

BIBLIOGRAFIA

DZIEDZICTWO UKRAIŃSKIEJ KULTURY MATERIALNEJ
Oczekuje na uzupełnienie.

CERKIEW
Pod wezwaniem Zaśnięcia NMP, zbudowana w 1899 r. [Krysiński 2005, 39],1900 lub 1915 r. [Saładiak], w 1915 r. [Blazejowskyj, 380], zbudowana na miejscu starszej pod wezwaniem św. Paraskewy [380]. Ufundowana przez Jana Nepomucena Zatorskiego, po 1947 r. magazyn GS, od 1977 r. użytkowana jako kościół. W MBL w Sanoku znajduje się jedna z XVII-wiecznych ikon [Saładiak, 174]. Według Stanisława Krycińskiego starostwo w Lesku w 1948 r. przekazało cerkiew parafii rzymkat. w Polańczyku, która jednak obiektu nie przejęła. W 1953 r. władze wojewódzkie dały zezwolenie na rozbiórkę, ale w 1954 r. przekazały świątynię nowoutworzonej spółdzielni produkcyjnej na magazyn. Wyposażenie przewieziono do cerkwi w Zahoczewiu. Użytkowanie to trwało do 1977 r. [Kryciński 2005, 39-40].

Wg W. Bobryka w 1964 r. Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie wydało zgodę na rozbiórkę, do czego jednak nie doszło. W 1977 r. przekazało ją parafii rzymkat. w Polańczyku [W. Bobryk, Dwadzieścia lat po akcji „Wisła”. Stanowisko Komitetu Wojewódzkiego PZPR w kwestii cerkwi greckokatolickich na terenie województwa rzeszowskiego z 1968 roku [w:] Między ideologią a socjotechniką. Kwestia mniejszości narodowych w działalności władz komunistycznych – doświadczenie polskie i środkowoeuropejskie, red. M. Semczyszyn, J. Syrnyk, Warszawa-Szczecin–Wrocław 2014, s. 216–217].

Sytuacja ta została ujęta w raporcie SB: „Otwarcia i zaużytkowania obiektu w dniu 1.05.77 r. dokonał ks. Obarecki przy udziale swojego wikariusza ks. Wielgosza i miejscowych ministrantów. […] W czasie wygłoszonego kazania ks. Obarecki poinformował wiernych, że zaużytkowanie cerkwi dokonał na polecenie bpa Tokarczuka, aby tym samym położyć kres ujemnym komentarzom i wyśmiewaniu ze strony turystów oraz rozwiązać problem pomieszczenia, gdyż stary kościół nie może pomieścić wszystkich wiernych. Ponadto poinformował, że znane są fakty, że ludność pochodzenia ukraińskiego czyni starania o zajęcie cerkwi, dlatego też aby temu zapobiec prosi o pełną mobilizację na rzecz kościoła rzymsko-katolickiego. […] Fakt przejęcie i zaużytkowania byłej cerkwi na kościół nie został przyjęty jednomyślnie przez miejscowych wiernych i wywołał szereg komentarzy niezadowolenia. Większość niezadowolonych po wyjaśnieniach księdza poparła jego stanowisko i w chwili obecnej jest około 20 osób, które są oburzone tym faktem […]” [AIPN Rz 62/144, Informacja dot. przejęcia w użytkowanie byłej cerkwi greckokatolickiej w miejscowości Myczków, 5 V 1977 r., k. 2.].

KAPLICZKI

KRZYŻE

CMENTARZ