ЖУРАВИЦЯ (pol. Żurawica) – do 1947 r. wieś ukraińsko-polska w powiecie przemyskim. W 1939 r. wieś zamieszkiwało 620 Ukraińców, 80 Żydów, 2940 Polaków [Kubijowycz, 58].

DZIEDZICTWO UKRAIŃSKIEJ KULTURY MATERIALNEJ
Wyniki monitoringu z 11 kwietnia 2015 r.

DZWONNICA i cerkwisko

CMENTARZ
Dawne pochówki ukraińskie – oprócz – 3 zostały usunięte. Ich wcześsiejszą ilość i ewentualną trwałość trudno ustalić.
Warto zwrócić uwagę na grób Michaliny Zacharko: zmarła w kwietniu 1945 r., kiedy stacja kolejowa w Żurawicy była miejscem, skąd odjeżdżały transporty z Ukraińcami wyganianymi w podprzemyskich wiosek. Inna ofiarą mógł być Mikołaj Storożyński, który zmarł w marcu 1945 r.

Na tablicach nagrobkowych obecne są jednoznacznie ukraińskie nazwiska m.in. takie jak: Arasimowicz (powstało przez pozbycie się początkowej litery „H”, Harasimowicz), Artym, Babijczuk, Bażan, Boryło, Dmitrzyk, Gałuszka, Hajdukiewicz, Hałabuza, Hamryszczak, Hawrylewicz, Hnatowski, Horodecki, Hrycewicz, Humeńczyk, Jaremko, Klimkowski, Klisko, Kuryło, Maksym, Nakoneczny, Kozak, Oleksińska, Opryszko, Pohoryło, Popik, Prociów, Salaniuk, Stańko, Szeleszczuk, Tymoczko, Tywoniuk, Wasylkiewicz, Wirlo, Zubik. Świadczą one o tym, że bez względu na dzisiejszą samoidentyfikację narodową ich następców, w przeszłości były ona nazwiskami osób o rodowodzie ruskim/ukraińskim.
Niżej uzupełnienie galerii cmentarnej:
fotografie krzyża pośrodku cmentarza wykonane przez Artura Mielnika w 2015 r.